ایشان یکی از بزرگترین فقها و مرجع تقلید شیعیان در قرن معاصر و مشهورترین دانشمندان دودمان “ابراهیم طباطبا” تا قرن ١٤ می باشد . وی در سال ١٢٩٢ ه ش در شهر (بروجرد) متولد شدند و تا سن ٧ سالگی مقدمات علمی را فرا گرفتند و سپس به صلاحدید پدر بزرگوارشان در سال ١٣١٠ روانه( اصفهان) و در حوزه علمیه آنجا معلومات خود را تکمیل نموده و بعد از چهار سال به درخواست پدر به زادگاهش بازگشتند و پس از ازدواج مجدداً به اصفهان مراجعت نمودند .
در سال ١٣١٩ پس از ٩ سال تحصیل در اصفهان با کسب اجازه از پدر عازم نجف اشرف شدند . در اواخر سال ١٣٢٨ به تقاضای پدر مجدداً به بروجرد بازگشت ولی بعد از مدت کوتاهی از بازگشتش با فوت پدر مواجه شد و به دنبال آن در ماه ذی الحجه همان سال خبر ارتحال استاد بزرگوارش “آخوند خراسانی” را که به دریافت اجازه عالی اجتهاد مطلق از او نائل شده بود ایشان را در تأثر عمیق فرو برد.
ایشان پس از آن ٣٦ سال در بروجرد سکونت کردند . وی در سال ١٣٢٣ برای معالجه بیماریش به تهران عزیمت و پس از بهبودی به دعوت علمای قم از جمله اصرار امام خمینی (ره) به قم وارد شدند و به تدریس و اداره حوزه علمیه قم همت گماردند . پس ار رحلت “آیت الله اصفهانی” در نجف و رحلت ” آیت الله قمی” مرجعیت مطلق به ایشان تعلق گرفت و در مدت ١٦ سال مرجعیت مطلق خویش منشأ آثار فراوان و برکات زیادی گردیدند. ایشان در پنج شنبه سیزدهم شوال ١٣٨٠ ه ق دارفانی را وداع و به سرای جاوید شتافتند و در کنار مرقد مطهر حضرت فاطمه معصومه (س) به خاک سپرده شد.
تألیفات ایشان عبارتند از : جامع احادیث الشیعه ، تجریدالاسانید الکافی ده جلد ، طبقات الرواه حاشیه علی الرجال النجاشی ، حاشیه علی عمده الطالب ، حاشیه علی منهج المقا ، فهرست منتخب الدین مبتدر الفهرستین ، رساله حول سند الصحیفه السجادیه ، رساله فی ترجمه بعض اعاظم استریه و احداده بیوت الشیعه ، حاشیه علی الرجال شیخ طوسی ، جامعه احادیث الشیعه ، حاشیه علی نهایه الشیخ الطوسی ، حاشیه مبسوط الشیخ الفقه الاستدلالی ، رساله فی منجرات المرض وبسیاری آثار دیگر